EGUZKI SISTEMA

UNIBERTSOA II


Lan hau, ingurunean egindako lana da.
Olatz.B., Olatz.S., Santi eta Jonek egindakoa da.

Ikusi nahi baduzue HEMEN klikatu!

EL HADA MERI

Aquella noche estaba despertada. No podía creer lo que sus ojos veían. Todo cuanto hacía salía volando del papel. Me pregunté porque salian los dibujos bolando y yo pensaba que era porque el lapiz estaba echicado. Derepente, salió un hada del papel. Yo le pregunté su nombre y me dijo que se llamaba Meri. Y pensaba que era un hada normal, es decir, buena, que concede deseos a la jente... Y por eso la deje libre por la ciudad. Todo iba bien hasta que uvo unos problemillas en la ciudad. Y me entere, de que la que  creaba problemillas era el hada Meri. Estaba conbirtiendo la jente en estatuas. Fui a pedirle opinion a un buda muy sabio y me dijo que tenia que ir a Estados Unidos a por una pocion para echarsela a la jente y que pudiera bolber a tener bida. Eche a todos esa pocion y se combirtiero en umanos. Coji al hada y le amenace con la pocima ( si estaba con esa pocima mas de beinticuatro horas se moriria ) . El hada me dijo que no iva a causar mas problemas y al final  nos icimos amigas

ARTIKULU 4 DUT IZENA

Nik, artikulu lau dut izena.
-Zergatik ditugu guk jatekoa eta beste batzuk ez?
-Zergatik dugu guk etxebizitza eta beste batzuk ez?
-Zergatik dugu guk osasun-arreta egokia eta beste batzuk ez?
-Denak dugu gauza hauek izateko eskubidea, baina batzuk ez dituzte.
Agintariek lana asko egin beharko dute hau konpontzeko, baina guk borrokatu egin beharko dugu hau konpontzeko ezin dugulako onartu. Oso zaila da, baina, aurrera jarraitu beharko dugu gure adiskideei laguntzeko. ONG-ko bazkideak egitern bazarete, piska bat lagunduko duzue. Badaude talde asko hirugarren munduko herrialdeen alde lan zoragarriak egiten dutenak. Parte hartu eta laguntza piska bat emango diezue beartzuei.

ETXE SORGINDUA

Ezin nuen sinetsi ikusten ari nintzena. Etxe hartako lehio batetik makina bat liburu irten ari ziren, Sorginkeria ote? Beste trikimailu bat liburu gehiago saltzeko? Etxeko jabea burutik eginda zegoela?... Jakinminaren jakinminez, hurbildu nintzen. Etxe hartara hurbildu nintzenean atea jo nuen eta ez zuen inork irekitzen. Etxe ura bukatu gabe zegoela ematen zuen. Buruan, ez zutela bukatu esaten nuen eta orduan joan egin nintzen. Urrengo egunean, gustatu zitzaidanez, gune hura, berriro paseatzera joan nintzen. Etxe aurretik pasa eta berdin-berdin zegoen. Bukatu gabe, liburu horien lehiotik behera...

Atea jo nuen eta ez zidan inork irekitzen. Bitxia iruditu zitzaidan eta etxera sartu nintzen. Etxea buruz gora zegoen. Liburu autxi hasko zeuden, batezere. Gainontzeko gauzak, kandelak ziren, altzari gutxi batzuk ere bazeuden... Goiko pixura igo ettasorginkeria batenz liburu zaharrak eta autxiak lehiotik bera zihoazen. Igartzen zen etxeko jabeari liburuak gustatzen zitzaizkiola, pila bat zeuden eta. Alde guztietara begiratu nuen! Sorginak sorginkeria bat egin zuen, liburu guztiak lehiotik bera joatko. Arrazoia; berari liburuak ez zaizkiola gustatzen eta etxe hori, Abandonatua zegoenez, okupatu zuen eta garbiketa bat egin zuen bere magia erabiliz. Lagunak egin ginenez, noizean behin bisitatzera eta kafea hartzera joaten nintzen.

DANTZA

Hau plastikan egin dugun bideo bat da, DANTZA MOTA BATZUEI buruzkoa.

Hemen dantza ezberdin BATZUK agertzen dira.
IKUS EZAZUE!!!!!

DANTZA from Elatzeta 3.Zikloa on Vimeo.

Etxe misteriotsua

Txikia nintzela, gurasoek lagundu zidaten etxetxo hau egiten. Orain berrogeita hamar urte ditut eta, noski, oso gutxitan erabiltzen dut, baina gaur erabili beharra izan dut. Gaur bolatxo zoragarri eta lagungarri honetan ezkutatu egin naiz.
Nire etxean soinu arraroak entzun nituen! Ni pixka bat ikaratu nintzen eta badaezpada prismatiko batzuk hartu eta etxetxoan izkutztu nintzen. Galdetuko duzue zertzrako hartu nituen prismatiko hooriek. Bada, txabolatik nire etxera begiratzeko, ea zerbaetit ikusnuen, baina ezer ez. Hurrengo egunean, berriro soinuak entzun nituen eta gauza bera egin nuen. Zerbait mugitzen ari zela iruditu zitzaidan, baina ez nion garrantzi handirik eman.

Gaua iritsi zenean, etxera joan nintzen eta berriro ere gaueko soinuak entzun nituen, baina kanpokoak zirela pentsatu nuen . Badaezpada ez nuen begirik itxi handik aurrera.

Goiza iristean, txabolara joan eta prismatikoz zerbait ikusi nuen. Poliziari deitu eta etxea goitik behera arakatu zuten eta esan zidaten ez zegoela ezer. Hala ere, zalantzan geratu nintzen. Beldurrez.

Miguel Hernandez

Miguel Hernández

-Miguel Hernández fue un poeta y tanbien dramaturgo ( que escribia obras de teatro) nacido en Origuela-Alicante el 30 de octubre de 1910 y fallecio joven encarcelado. enfermo de tuberculosis en 28 de marzo de 1942 con 31 años.

Este poeta a escrito muchos poemas y este es uno de ellos:

Teatro

Quien te a visto y quien te ve

y sombra y sombra de lo que eras

El torero más valiente

Los hijos de la piedra

El labrador de mas aire

Teatro en la guerra

Pastor de la muerte

El viejo lapiz

En el estuche se encontraba una multitud de rotuladores, boligrafos, gomas y otros objetos dibersos. Perdido entre todos ellos se hallaba un viejo, pequeño y gastado lapiz.
El pobrecito era el más viejo de todos y no tenía amigos y todo el rato estaba solo. Queria acér amigos, o, almenos, que le utilizáran para escribir un bonito cuento. L a dueña, un día lo cogió y el lápiz se animó un poquito, pero en cuanto saco del estuche lo volvió a meter porque se confundió. Al cabo de unos días, empezo a hacer amigos nuevos pero no eran amigos de verdad. Cuando abía pasado ya una semana, la dueña sacó del estuche al lápiz y se lo regaló a una compañera suya. La compañera lo metio en el estuche.

Cuando ya, despues de acomodarse ízo amigos perfectos en todos los sentidos. Eran viejos como él y estará muy cómodo. y hasta que se gastó, ahi se quedó.

ESKUTITZA

Irunen, 2010eko irailaren 28an

Kaixo, lagun maitea:

Badakit zaila, oso zaila, egingo zaizula gutun hau irakurtzea baina hau azaldu behar dizut.

Madrilera joan behar naiz. Nire etorkizunerako hoberena aukeratu behar dun etta, nire ustez, hori da hoberena. Badakit momentu zoragarriak pasa izan ditugula elakar, baina bizitzan denetik dago: momentu txarrak, momentu onak eta momentu zoragarriak daude. Gogoratzen naiz ezagutu ginen egun hartaz. Ptioan gertatu zen; Ni ikasle berria ninitzen eta hitz egin zidan lehenengo pertsona zu izan zinen. Hori gogoratzea oso hunkigarria da. Hitza ematen dizut: hilabetero eskutitz bat bigaliko dizut eta espero dut zuk niri berdina egitea.


Musu handi bat: OLATZ

Hau ingurunean egin dugun lan bat da, espero dut denoi gustatzea.

Nafarroa Joana, Olatz eta Andrea

Publish at Calaméo or browse others.

POEMA IRAKURKETA

Guk poema irakurketa egin genuen, euskarako lan bat zelako eta ikasle bakoitzak
poema bat irakurri zuen. Nik au irakurri nuen:

OLATUA

Urrutian ikusi
gertuan da hazi
txirika ihes
aupa! gogor! jauzi!
iepa! ia naiz jausi
hondarretan izebak garrasi
aita korrika hasi
amaren begiak gezi
nik Adidas berriak gazi!

Jon Suarez

Gizon desatxegina

Kondairak dio antzinako gizakiek dorre bat egin nahi zutela zerura igotzeko. Jainkoa, hori ikustean, haserre egin zen eta pertsona bakoitzari hizkuntza bat eman zion elkarri ez ulertzeko. Hala dio kondairak, bai, baina ez da egia. Nik kontatuko dizuet zer gertatu zen aspaldi-aspaldian hainbeste hizkuntza izateko mundu honetan:

Mundura gizon batzuk etorri ziren. Gizon oiek izkuntzak zekizkiten:

Batek txinera, besteak japoniera, beste batek gaztelera, beste batek euskara, beste batek italiera...

Bakoitza herri batera joan zen eta hizkuntza bat erakutxi zieten. Eskola balitz bezala ikasi zuten, obeto oraindik. Dembora handia pasatu zuten ikasten baina oso ondo ikasi zuten. Beste herri batera joan ziren, han lagunak zituzten. Hitz egiten hasi eta ez ziren bat ere ulertzen . Handik aurrera bakoitza bere herrikoekin hitz egiten zuten, edo bestela beste herriko izkuntzak ikasten zituzten.

KASIMIRO ERRUDUNA

Kasimiro munduko izakirik onena zen. zeharo maitagarria, euliari hegoa kentzeko gauza ez zena. Baina, egun batean auliari hego bat kendu zion eta oso errudun sentitu zen. Gaixoak ez zuen hita egiten eta mundu guztiak galdetze zion:
-Zergatik ez duzu hitz egiten?
-Zergatik zaude hain triste?
Kasimirok ez zuen ezer erantzuten, baina triste egoten jarraitzen zuen.
Aste batzuk pasa ondoren euliaaurkitu zuen. Hartu eta plazan zegoen eszenatokira igo zen. Esan zuen oso gaizki sentitzen zela auliari hego bat kendu ziolako. Alkateak entzun bezain laster, korrika joan zen plazako eszenatokira. Igo zen eta esan zuen hain arrudun sentitzen bazen euliaren hegoa aurkitzeko eta ebakuntza bat agitea esango ziela albaitariei. Kasimirok, kasualitatez, hegoa gorde zuen eta ebakuntza egin zioten auliari. Azkenean dena ondo atera zen eta lagunak egin zitren betirako kaximiro eta eulitxoa.

EL REGALO PERFECTO

Erase una vez, un escultor que odiaba las querras, las muerts y la violencia. Aquel día era su cumpleaños y estaba un poco triste porque nadie le felicitó. Aquel escritor se llamaba Jesús. Jesús tenia un museo de esculturas. Su padre no estaba ahi porque se había ido a un viaje. Nadie le habia mandado ni un mensaje ni le mandaron cartas. No recibió ningun regalo. Un amigo le tocó el timbre y le dijo:
¡Tengo un regalo para ti!
Y se quedó sorprendido. Le acompañó y le regaló una pistola gigante (una escultura) porque sabía que no le gustaban las guerras, las muertes ni la violencia, entonces le puso un nudo en la punta de la pistola. Lo puso en su museo para que lo viera todo el mundo. Fue el regalo perfecto el día de su cumpleaños.

KOBAZULO ARRIGARRIA

Bazegoen behin mito bat esaten zuela:

Munstruo bat dago kobazulo horretan Jesus izenekoa. Egun batean txalupa bat sartu zen kobazulora. Hor barruan zeuden mutilak (txalupan), ez zituzten demboraldi batean ikusi. Kezkatzen hasi ziren eta batek esan zuen:
Oso kezkatuta nago mutil hietaz, goazen ikertzera ea zer pasa zaien (kobazuloa oso luzea zen). Eta herritar batzuk joan ziren aztertzera. Denbora bat pasa ondoren eta eta ikertu ndoren aurkitu zituzten. Txalupa ondoratu zitzaien eta munstruoa ikusi zuten baina nekatuta zeudenez kobazulo ondoan zegoen irla txki batera joan ziren lon egitera eta hor egotera. Orduan beraien txalupan sartzea esan eta kobazulotik atera ziren

LOS PUEBLOS DE LAS GUERRAS

Éease una vez dos pueblos que siempre se estaban peleando (en la guerra). Entre que un pueblo estaba echando vomvas al otro y que el otro rompía el pueblo del primero... nunca paravan de luchar. Las mujeres se escondían en las casas con sus hijos, mientras que los hombres estaban peleándose en la guerra. Los dos pueblos se destrozaban entre pero cada uno intentó arreglar su pueblo. Estuvieron bastante tiempo pelendose. Las mujeres hablaron entre ellas y dijeron que eso no podia seguir asi y que cada una ablaría con su familia para arreglar lo de la guerra. Al final, la guerra se acabó con un final bonito y todos se hicieron amigos.

Si quieres escuchar la musica clica aquí

IRTEERARIK GABEKO LABIRINTOA

Bazegoen behin neska bat kanpokoa zela eta egun batean kalera joan zen arropa erostera. Arropa erosi ondoren, harriekin egindako marrazkiak ikustera joan zen museo batera. Paretak marrazkiz beteta zeuden. Labirinto baten antzekoa (neska hark labirinto bat zela uste zuen). Hor egunak pasa zituela ematen zuen, baina arratsalde bat bakarrik egon zen (oraingoz). Ez zuen irteera aurkitzen. Bera beldurtuta zegoen. Hor dembora pila bat egon eta gero, azkenean, irteera aurkitu zuen eta ez zen inoiz gehiago harriz egindako marrazkiak ikustera joan.

LA PESADILLA

A mi padre le daba lo mismo que yo le dijera arre que so. Seguía igual leyendo el periódico o viendo la televisión. Es decir, no me hacía ni caso. Le pregunté a ver si podía ir a jugar con un amigo a su casa. No me contesto. Parecía que era invisible. Se lo pregunte a mi madre y ella tampoco me contestaba, ni me decía nada. Yo empecé a artarme un poco y fui a casa de mi amigo. Ni mi amigo ni su madre me decían ni pió. Ni me felicitaron (era mi cumpleaños ). Les dejé una nota en el buzón. Era la invitación de de la fiesta de mi cumpleaños. Fui a todas las casas que conocía y les dejé la invitacion. Cuando volvi a casa me acosté. Al día siguiente fui al cole. En el camino estava pensando todo el rato a ver que pasava para que no me ablaran. El unico que hblaba era el profesor para dar la clase ( era viernes ). Cuando volví a mi casa la luz estaba apagada. Cuando la encendí había mucha gente y chillaron todos: ¡ SORPRESA ! Yo ya sabía que celebraríamos mi cumpleaños, pero no sabía cuando. Al final, recibí muchisimos regalos y esa pesadilla se transformó en un maravilloso día.

BI KIDEAK

Egun batean, munduko telebista guztietan, berri ikaragarri bat eman zuten. Esan zuten ilargira lehenengoa iristen zenarentzat izango zela. Bi ausart apuntatu ziren ziren eta bakoitzak bere kohetea prestatu zuten ilargira joateko. Ordu berdinean iritxi ziren eta bi ilargi ikusi zituzten. Ahozabalik gelditu ziren. Ilargi bat ikutzera joan ziren, bainaez zen benetakoa. Uste zuten bakoitzaren irudimena zela. Beste ilargia ikutu zuten eta hori benetazkoa zen eta nola iritsi ziren ordu berdinean, pentsatu zuten ilargia bientzat izatea. Lurrera iristean esan zuten bi ilargi ikusi zituztela baina beraien irudipena zela. Baina Albertoren herriko kideak (Alberto zen ilargira bidaiatu zuen bat) esan zuten ilargia ez zela beraien irudipena, ilargia proiektatu zutela Albertok besteari irabazteko, baina beste pertxona oso jatorra zenez, esan zuen ilargia bientzat izaten jarraituko zela. Azkenea lagunak egin ziren eta ilargia bientzat zen.

MUNDU MIRAGARRIA

Astelehen goiz hartan ohetik jaiki eta ispilura hurbildu nintzenean surgatu egin ninduen. n Mundu lirain batera eraman ninduen. MAITAGARRIEN MUNDURA zehatz-mehatz. Dena maitagarriz beteta eta iratxoz beteta zegoen. Maitagarri batek galdetu ninduen:
-Zure maitagarri pertxonala izain naiteke?
Eta nik erantzun nion:
-Bai, baina baldintza batekin.
-Zer baldintza?
-Mundu hau zeuk erakustea naiko nuke.
-Bai, erakutxiko dizut!
Herriskak miragarriak ziren eta dena polit-polita zen:Erreka hasko zeuden, ez zeuden autorik, etxeen hordez loreak zeuden bizitzeko...
Nik lore bat (etxe bat) alkilatu nuen hor egoteko. Iratxoek bastoi magiko bat oparitu ninduten arrosa kolorekoa. Noski, ezin nintzen lotan gelditu bestela desagertu egin naizela pentxatuko dute. Azkenean etxera joan naiz eta hor egin dut lo. Urrengo egunean berriro joan naiz komunera baina ispiluak ez dit surgatu. Amari galdetu diot ea atzo non nengoen eta esan dit atzo igandea zela eta zinemara joan nintzela. Azkenean dena amets bat izan zen.

EL LIBRO FANTÁSTICO

Pasó en una noche. Estaba leyendo un libro de fantasía. Mi madre me llamó para que le pusiera comida a mi hmster. Cuando volví a mi habitación los dibujos del cuento no estavan iguales. Concretamente les faltaban los personajes fantásticos. Miré a la calle y los personajes fantásticos estabn invadiendo la ciudad. Las vcas gigantes del libro de fantasía estaban comiendo árboles, los peces estaban comiendo a peces mas pequeños que ellos los dragones quemando toda la ciudad... Vinieron los bomberos de toda la ciudad e intentaron apagar el fuego que expulsaba el dragón. Al final volvio todo a la normalidad. Los peces los pillaron con la red de pescar. Las bacas gigantes las mataron y tubimos carne para dar i regalar y el dragón lo volvimos a meter en el libro de fantasía. La ciudad volvió a estar como antes y todo el mundo salió feliz de esta pesaadilla por que todos habían colaborado.

UDABERRIA

Udaberria, urtaro politena, loreak hazten dira, eguzkia ateratzen da, hondartza beteta egoten da... Nik Udaberria gogoko dut. Zuhaitz denak berdez janzten dira eta belarren artean loretxoak ateratzen dira, bakoitza bere soineko koloretxuekin. Erreketan aguzkiaren islada agertzen da eta laino beltzen islada joaten da. Hondartzan sombrila pila bat ikusten dira, txanoak balira bezala Sanmartzial egunetan, eta kometak zeruan egoten diren globo galduak. Niri Udaberriko gauza politena beroa egiten duela eta hondartzara joaten garela iruditzen zait. Mendiak berdez jantzita daude eta jende ugari bertan jaten. Guenan, mendian kampinen argitxoak ikusten dira ipurtargiak balira bezala. Goizean jende pila bat ikusten da menditik pasatzen. Oso polita da Udaberria eta horrengandik gustatzen zait haimbeste baina gauza gehiagorengatik erebai.

Udaberria from Jesus Rodriguez on Vimeo.

Blogaren aurkezpena

Kaixo, ni Olatz deitzen naiz.
Niri kirola gustatzen zait eta geien gustatzen zaidan kirola dantzatzea da.
Nire dantza gustokoena fankia da.
Pausoka taldean dantza egiten dut nik.
Plastika ere egitea hasko gustatzen zait eta margotzea eta marraztea erebai.
Nik ahal banu jauregi batean biziko nintzateke eta kotxe erraldoi bat izango nukehen.
Niri nere lagunekin jolastea gustatzen zait.
Blog hau nire bloga izango da eta nahi dudan guztia jar dezaket.
Blogean nire lan guztiak jarriko ditut eskolan eginda eta orrela nahi duenak ikusiko ditu.
Agur erta espero dut jende hasko sartzea eta iruzkin ugari jartzea.